eylülün ikinci haftasıydı o sıra,
Bana gülümseyerek getirdiğin
bir bardak suydu o sıra.
Hatırla, denize hiç bakmadık
çünkü kıyısındaydık,
Bir elma kendi kendine
büyür dururdu o sıra.
Bir kıyı ikindisiyle,
bir elma öyle kendiliğinden,
Büyürler bir öfkenin
ya da bir dağın yanısıra.
Bir kıyının beslerliği
bir elmadan ayrılmaz gibi ama
Elma soğuk bir kış akşamında bile
yenir ısıra ısıra.
Bir öfkeyi diriler durmadan elma,
ovadan gelir,
Elbet küfelerle, sandıklarla,
hüzünlerle ardısıra.
Ey geçmişten gelen konuk,
sonsuz düğmelerimi tut,
Yerlerini yadırgayan
sonsuz iliklerin adına.
Ey canımın güftesi,
denize hiç bakmadık, hatırla,
Tek pencereli bir odada
elma yedik ısıra ısıra.
Elmanın topraktan süzdüğü,
gemilerin denizlerde gezdiği
Bir tatildi, bir geçiştirmeydi,
yalnızlıktı bir kusura.
Neydi, ne doğruydu, nerden vardık,
yakışmıyor konuşmak bize,
Öyle barışlar okuyup
yalnızlığı yaşamak kara kara.
Ey canımın güftesi,
ey penceresi bütün sıkıntılarımızın,
Bizim babalarımız neden ölürlerdi,
hatırla sıra sıra.
Bu söylediğim iyi bir şarkıdır,
elle bile hatırlanır,
Yani su, ateş ve deniz
buluşurlar bir limanda arasıra.
Yani şu, elma yenir
ve balık durmaz kaçar
Ama yenilmezler artık
buluştukları sıra...
Turgut Uyar
YORUMLAR:
0 comments: