Güneşe kulum ben

GÜNEŞE KULUM BEN

Mademki ben güneşe kulum,güneşten söz açmalıyım size.
Mademki gece değilim ben,mademki karanlığa tapmıyorum,düşten dem vurmak nafile.

Mademki tıpkı güneşe benziyorum,elimi eteğimi çekmeliyim üzerindenferah, mâmur olan yerin.
Mademki tıpkı güneşe benziyorum,doğmalıyım ortasında harabelerin.

Gerçi bugün bir kuru elmayım,ama değerim ağacımdan çok.
Gerçi sarhoşum, yıkılmışım amadoğru lâf etmedeyim,erkekçe konuşmadayım.

Benim gönlümün kokusuyöresindeki topraktan gelir.
Ben o topraktan utanırım danedense bir tek söz söyleyememsuya dair.

Güzel yüzünden kaldır perdeni,böyle konuşmayı yakıştırma bana.
Taş gibi kaskatıysa senin kalbin,bak benim kalbim yanmış, ateş haline gelmiş.
Bir iyilik eder, şişeyi alırsan eline,bir de bakacaksın ki kadehle şarap bende dile gelmiş...

Mevlânâ Celâleddin-i Rûmi