Seni sırf belâdan ibaret gördüm,seni sırf mihnetten, dertten ibaret.
İsa'nın yurdu değilsin sen,yayıldığı yersin eşeklerin.
Nerden tanıdım seni bilmem ki,nerden parçası oldum bu yerin?
Bana vermedin bir yudum tatlı su,sofranı yaydın yayalı.
Elimi ayağımı bağladın gitti,elimin ayağımın farkına varalı.
Bırak da bir ağaç gibiyerin altından çıkarıp ellerimisevgilinin havasıyla sarmaşdolaş olayım,uzayıp gideyim bâri.
Ey çiçek, dedim çiçeğe,dedim, bu küçük yaşta sen,neden ihtiyar oldun bu kadar,dedim, nasıl oldu bu böyle?
Çocukluktan kurtuldum, dedi çiçek,sabah rüzgârını tanıyalı,hep yukarlara doğru çıkaryukarlardan gelmiş bir ağaç dalı.
Şunu da söyledi çiçek:
Madem aslımı tanıdım,madem yersizlik âlemi aslım,artık bana tek bir şey düşecek:
Yücelip aslıma gitmek.
Sus yerter artık,var git yokluğa haydi,yoklukla yok ol.
Git, yokluklardan tanıyokluktan var olanı...
Mevlânâ Celâleddin-i Rûmi
YORUMLAR:
0 comments: